Οι Ταινίες

Ταινίες 2007

 

ΞΕΝΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

 

Ο Πολίτης Σαμ

Tzo Μούλινς    │ Καναδάς    │2006        │ 80 λεπτά

Σύνοψη: Μια τολμηρή προσωπογραφία ενός ιδιαίτερου πολιτικού, του Σαμ Σάλλιβαν, που πέρασε στη διεθνή πολιτική σκηνή ως ο τετραπληγικός δημοτικός σύμβουλος με το ριγέ κοστούμι ο οποίος κατάφερε να εκλεγεί δήμαρχος του Βανκούβερ. Ιδιαίτερα διεισδυτικός, ο σκηνοθέτης Τζο Μούλινς συνδυάζει την «πολεμική» ατμόσφαιρα της προεκλογικής εκστρατείας με προσωπικές στιγμές από την καθημερινή ζωή του «πολίτη Σαμ». Ένα ωμό, αλλά διασκεδαστικά βιντεοσκοπημένο ημερολόγιο που μετρά αντίστροφα τις ημέρες έως την εκλογική αναμέτρηση.

 

Βιογραφικό: O Tzo Μούλινς είναι ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Η δική του φυλή-Η δημοσιογραφία του Π. Σάιναθ, που απέσπασε βραβεία, όπως η Ασημένια Πλακέτα στα Διεθνή Τηλεοπτικά Βραβεία του Σικάγο και το Βραβείο Έμπνευση στο Παγκόσμιο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βίζιονς.

 
Bραβεία - Διακρίσεις: Καναδάς, Βικτόρια Φεστιβάλ Ανεξάρτητων Δημιουργών Κινηματογράφου και Βίντεο, 2006-7.

 

Χρόνια πολλά θαλιδομίδη 

Κιμ Φλίτκροφτ    │ Μ. Βρετανία    │2004        │ 49 λεπτά

Σύνοψη: Ο Ματ Φρέιζερ είναι καταξιωμένος μουσικός, ηθοποιός, περφόρμερ και παρουσιαστής τηλεοπτικών προγραμμάτων. Εξαιτίας της θαλιδομίδης που χορηγούνταν στη μητέρα του όταν ήταν έγκυος, γεννήθηκε με ατροφία στα χέρια. Με αφορμή την πεντηκοστή επέτειο από την ανακάλυψη της θαλιδομίδης, ξεκινά ένα ταξίδι στο χρόνο ερευνώντας την ιστορία του φαρμάκου. Το ταξίδι αυτό τον οδηγεί στη Βραζιλία, όπου η θαλιδομίδη εξακολουθεί να χορηγείται και μια νέα γενιά «παιδιών της θαλιδομίδης» μεγαλώνει, την ίδια στιγμή που η φαρμακευτική αυτή ουσία επιστρέφει δυναμικά στην Ευρώπη. Ο σκηνοθέτης Κιμ Φλίτκροφτ έχει δουλέψει πολλά χρόνια ως ντοκιμαντερίστας και σκηνοθέτης τηλεοπτικών σειρών στη Μεγάλη Βρετανία. 

 

 

Βιογραφικό: Ο Κιμ Φλίτκροφτ γυρίζει κυρίως ντοκιμαντέρ. Στις τελευταίες του δημιουργίες συγκαταλέγονται τα Cutting Edge: Girls Αlone και Boys Alone, δύο ντοκιμαντέρ για εντεκάχρονα κορίτσια και αγόρια, αντίστοιχα, που ζουν μόνα και ο Guyana Trouble in Paradise, μικρή σειρά για το ρόλο μιας τριτοκοσμικής κυβέρνησης.

 
Φεστιβάλ Superfest, Σαν Φρανσίσκο, 2005. Φεστιβάλ "Πώς ζούμε", Μόναχο, 2005. Φεστιβάλ Assim Vivemos, Βραζιλία, 2005. Βραβεία: βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Superfest.

 

 

Ο χορός του Φοίνικα

 Καρίνα Έππερλαϊν    │ ΗΠΑ    │2006        │ 16 λεπτά

Σύνοψη: Μια ταινία για την ομορφιά και τη δύναμη του ατόμου που αψηφά τις προκαταλήψεις περί «αναπηρίας». Ο χορευτής Χόμερ Αβίλα ο οποίος έχει συνεργαστεί με γνωστούς χορογράφους όπως η Τουάιλα Θαρπ, ο Μπιλ Τ. Τζόουνς και ο Μαρκ Μόρρις, χάνει το δεξί του πόδι και το μεγαλύτερο μέρος του γοφού του από καρκίνο. Η ταινία είναι ένα τρυφερό ποίημα που αποκαλύπτει ότι με τη δύναμη της καρδιάς και της θέλησης μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμα και το απίθανο. Μέσα από συνεντεύξεις, πρόβες στο στούντιο και θεατρικές παραστάσεις, γινόμαστε μάρτυρες μιας βαθιά συγκινητικής συνεργασίας. Η αλληλοβοήθεια, η αμοιβαία εμπιστοσύνη και η διαδικασία της σωματικής και ψυχικής ενδυνάμωσης κατανικούν τις δυσκολίες της ζωής.
Τρία χρόνια μετά τον ακρωτηριασμό του, ο Χόμερ πεθαίνει. Μόνο σε ελάχιστους ανθρώπους είχε αποκαλύψει την απόφασή του να διακόψει τη θεραπεία και να συνεχίσει το χορό. Μολονότι ο θάνατος του Χόμερ δεν επηρέασε το γύρισμα της ταινίας, κατέδειξε την ουσιαστική ανάγκη να διαφυλαχθεί η κληρονομιά που άφησε.

 

 

 

Βιογραφικό: Ανεξάρτητη δημιουργός ταινιών, η Καρίνα Έπερλαιν είναι τριάντα χρόνια καλλιτέχνιδα στο χώρο του θεάτρου, καθηγήτρια και σκηνοθέτις. Έχει αναπτύξει ένα προσωπικό ποιητικό όραμα για το θέατρο μέσα από τη σκηνοθεσία και τη συμμετοχή της σε πρωτότυπα θεατρικά έργα. Έχει επίσης ταξιδέψει εκτενώς με τις ταινίες της, οργανώνοντας συζητήσεις και εργαστήρια σε φεστιβάλ, πανεπιστήμια, συνέδρια και κοινοτικές ομάδες.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο (βραβείο Golden Gate).Αμερικανικό Φεστιβάλ Χορού "Χορός για την κάμερα". Ατλαντικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Νέα Σκωτία. Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Χορού Cinedans (Άμστερνταμ). Φεστιβάλ Κινηματογράφου Crossroads. Φεστιβάλ "Χορός μπροστά στην κάμερα" του Συνδέσμου Ταινιών για τον Χορό, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ντένβερ.Ινστιτούτο Τεχνών του Φλιντ.Φεστιβάλ Κιν/φου της Φλόριντα. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Heartland. Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Χοτ Σπρινγκς. Φεστιβάλ IDA DocuWeek Showcase, Λος Άντζελες. Διεθνές Φεστιβάλ Μπαλέτου του Μαϊάμι. Φεστιβάλ Χορού Jacob’s Pillow. Φεστιβάλ Κιν/φου Mill Valley. Φεστιβάλ Κιν/φου Νάσβιλ. Γυναικείο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Βραχωδών Ορέων.

 

Τα μάτια μου

Έρλεντ Μο    │ Δανία    │2006        │ 19 λεπτά   

Σύνοψη: Η Κάτια, δεκαέξι χρόνων, και η Κάθριν οκτώ, έχουν αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, τη φύση και, γενικότερα, με τις αισθήσεις. Η Κάτια και η Κάθριν είναι τυφλές, αλλά έχουν αναπτύξει τις υπόλοιπες αισθήσεις τους σε τέτοιο βαθμό, που –σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους– τις βιώνουν με πρωτοφανή ενθουσιασμό. Ο σκηνοθέτης Έρλεντ Ε. Μο μάς παρουσιάζει τα δύο κορίτσια δίνοντάς μας την εικόνα που έχουν για τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις τους: έναν κόσμο εξίσου πλούσιο αλλά και διαφορετικό από τον δικό μας. Οι θεατές της ταινίας έχουν την ευκαιρία να «ξανα-ανακαλύψουν» τον κόσμο μέσα από μια ποιητική εμπειρία.

 

Βιογραφικό: Ο Έρλεντ Μο είναι σκηνοθέτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ. Μεταξύ άλλων, έχει βραβευτεί για τα ντοκιμαντέρ του Welcome to Denmark (Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Οδησσού 2003) and Can You Die in Heaven (Οδησσός 2005).  

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Οντένσε (2006). Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ. CPH Dox 2006, Κοπεγχάγη. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Doc Point Doc, Ελσίνκι 2007. Φεστιβάλ Docsbarcelona, Ισπανία 2007. Φεστιβάλ ZagrebDox, Κροατία 2007. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ "Είναι όλα αλήθεια", Σάο Πάολο. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Σικάγο, ΗΠΑ. Πολυπολιτισμικό Εικαστικό Φεστιβάλ Yunnan (Yunfest). Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά Kristiansand (2007). Βραβεία:  Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (Αργυρό αρκουδάκι, 2006).

 

Πρόσκληση σε χορό

Γκέρχαρντ Σικ          │ Γερμανία    │2006        │ 89 λεπτά

Σύνοψη: Η 39χρονη χορεύτρια και χορογράφος Γκέρντα Καίνιχ από την Κολωνία πάσχει από ατροφία των μυών. Επειδή ο οργανισμός της δεν μπορεί να δημιουργήσει μυϊκό ιστό, δεν έχει καμιά δύναμη στα χέρια και στα πόδια. Εξαρτάται από το ηλεκτρικό της καροτσάκι. Ωστόσο, όταν ανεβαίνει στη σκηνή, συναρπάζει το κοινό.
Η ταινία παρουσιάζει τις φάσεις δημιουργίας της χορευτικής παράστασης «Countercircles» στο Ναϊρόμπι, δίνοντας μια ασυνήθιστη εικόνα της σκληρής κοινωνικής πραγματικότητας και της κουλτούρας της ανατολικής Αφρικής. Στην παράσταση συμμετέχουν πέντε χορευτές –με και χωρίς αναπηρία–, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονται από τις φτωχογειτονιές του Ναϊρόμπι. Μαζί τους εμφανίζονται και δύο χορευτές από την ομάδα της Γερμανίας.   

 

Βιογραφικό: Ο Γκέρχαρντ Σικ σπούδασε κινηματογράφο, τηλεόραση και θέατρο στην Κολωνία και το Τελ-Αβίβ.  Έκτοτε εργάζεται ως μοντέρ και σεναριογράφος σε παραγωγές ντοκιμαντέρ.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: 2ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ για τους Ανάπηρους, Κόλντινγκ, Δανία, 2006. Φεστιβάλ Dance On Camera 2007, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Picture This… 2007, Κάλγκαρι, Καναδάς. Βραβεία: Φεστιβάλ Κινηματογράφου Picture This…, εύφημη μνεία, κατηγορία: ντοκιμαντέρ άνω των 30 λεπτών.

 

Η μνήμη του σώματος / Körpergedächtnis

Κάτια Γκίρκε-Σολτς        │ Γερμανία    │2004        │ 15 λεπτά

Σύνοψη: Στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε την Έλενα Βήλε να προπονείται στις πολεμικές τέχνες. Η ίδια πάσχει από εγκεφαλική πάρεση. Με επαναληπτικές ασκήσεις εγγράφει στη μνήμη του σώματός της ορισμένους τύπους κινήσεων. Τι συμβαίνει όμως όταν η παραμικρή κίνηση θα πρέπει συνεχώς να ανακαλείται εκ νέου μέσω του εγκεφάλου; Η μνήμη του σώματος παρουσιάζει τη μάχη της Έλενας Βήλε με το σώμα της, αλλά και τον προσωπικό της αγώνα σε έναν κόσμο όπου τα άτομα με αναπηρία βρίσκονται στο περιθώριο.

 

 

Βιογραφικό: Η Κάτια Σολτς έκανε πολιτιστικές σπουδές στο Βερολίνο. Από το 1997 γυρίζει ντοκιμαντέρ μικρού μήκους και συνεργάζεται σε κινηματογραφικές παραγωγές με μικρό προϋπολογισμό. 

 
Βραβεία - Διακρίσεις: Φεστιβάλ Κιν/φου Breaking Down Barriers, 2006 (Μόσχα). Το Άλλο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Μελβούρνη). Πολυάριθμες προβολές: Procap "Mal she'n", Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους "Πώς ζούμε", 2005 (Ελβετία). Κινηματογραφικό Μουσείο Μονάχου 2004: Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Βίντεο (Κάσελ), Υπαίθριο Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Βάιτερστατ), Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους OpenEyes (Μάρμπουργκ), Lange Nacht der Wissenschaften  (Βερολίνο).   

 

Δυνατός! 

Φίλλις Φέρμερ    │ Γερμανία    │2005        │ 15 λεπτά

Σύνοψη: Ο Ντόμενικ πάσχει από το Σύνδρομο Τουρέτ – όπως λέει ο ίδιος «είναι σαν να έχεις λόξιγκα στο μυαλό». Πώς αισθάνεται κανείς όμως όταν τον κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά για τις εκφράσεις του προσώπου του; Πώς νιώθει κανείς όταν οι κινήσεις του κεφαλιού του κινούν υποψίες και ο κόσμος τον κοιτάζει σαν ο ίδιος να μην είναι στα καλά του; Μέσα του ο Ντόμενικ αισθάνεται ακριβώς όπως και οι συνομήλικοί του. Ο Ντόμενικ δεν κρύβεται, του αρέσει η παρέα και –το κυριότερο– έχει βρει φίλους που τον αποδέχονται και τον καταλαβαίνουν. Η ταινία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της τηλεοπτικής σειράς «Stark! (Δυνατός) – Τα παιδιά μιλούν για τον εαυτό τους». 

 

Βιογραφικό: Η Φίλλις Φέρμερ έχει εργαστεί ως συντάκτις στον πολιτικό Τύπο και σε εκδοτικούς οίκους, καθώς και ως παραγωγός στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το 1995 ιδρύει την εταιρεία παραγωγής Küppers & Horn Film. Από τότε έχει αναλάβει την παραγωγή πολλών ντοκιμαντέρ για το ZDF και άλλα γερμανικά τηλεοπτικά κανάλια. 

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους "Πώς ζούμε", Μόναχο 2005. Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τσενάι, Ινδία 2005. Βραβεία: πρώτο βραβείο Koelner Medienpreis, 2006.

 

Άριελ

Ζαν Μαρκ Ντεκάν      │ Γαλλία    │2006        │ 34 λεπτα

Σύνοψη: Από πολύ μικρή η Αριέλ ονειρευόταν να ανέβει στη σκηνή. Μολονότι γεννήθηκε κωφή, άρχισε να χορεύει ήδη από τα τρία της χρόνια και αργότερα σπούδασε υποκριτική και παντομίμα. Χάρη στην αποφασιστικότητά της, η Άριελ έμαθε να εκπληρώνει τα όνειρά της παρά την αναπηρία της. Στα δεκαεφτά της αποφασίζει να δώσει εξετάσεις σε μια φημισμένη σχολή χορού στη Νέα Υόρκη, με την ελπίδα να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια.

 

Βιογραφικό: Ο Ζαν-Μαρκ Ντεκάν έχει κάνει τεχνικές σπουδές στον κινηματογράφο (μοντάζ, διεύθυνση ηθοποιών, χειρισμός μουλτικάμερας, συγγραφή σεναρίου). Από την ηλικία των δεκαοκτώ ετών γυρίζει ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Από το 1994 καταπιάνεται με το θέμα «αναπηρία και τέχνη». 

 

Braindamadj'd…Πράξη ΙΙ

Πωλ Νάντλερ       │ Καναδάς    │2006        │ 50 λεπτά

Σύνοψη: Πριν από δέκα χρόνια ο Πωλ Νάντλερ ήταν ένας υπερδραστήριος άνθρωπος. Στα τριάντα του, βρίσκεται εγκαταλειμμένος σ’ ένα δρόμο της Αιγύπτου, ύστερα από τροχαίο ατύχημα, χωρίς ρούχα, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και σε κωματώδη κατάσταση. Τον έχουν αφήσει να πεθάνει. Το Braindamadj'd…Πράξη ΙΙ παρακολουθεί τον Πωλ Νάντλερ στον αγώνα που δίνει με πάθος, τρομερή δύναμη και αποφασιστικότητα για να ξανακερδίσει τη ζωή που είχε πριν το ατύχημα. Αποτυπώνει τόσο τα σαρκαστικά σχόλια του ίδιου πάνω στην πρόοδό του, όσο και τις παρατηρήσεις των ανθρώπων που συμμετέχουν στην αποκατάστασή του. Η ταινία είναι ένας προσωπικός απολογισμός, που εξερευνά τη βασανιστική διαδικασία της σωματικής και ψυχολογικής αποκατάστασης, και μας επιφυλάσσει ένα απρόσμενο τέλος.

 

Βιογραφικό: Ο Πωλ Νάντλερ, ακραία επαναστατικός καλλιτέχνης στον χώρο της τηλεόρασης, έπαθε βαριές εγκεφαλικές βλάβες σε ένα τροχαίο ατύχημα που παρά λίγο να του στοιχήσει τη ζωή. Η νέα του κατάσταση τον υποχρέωσε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του. Παρά το γεγονός ότι έπρεπε να ζει με τις συνέπειες μιας βαριάς κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης, επέστρεψε στο πανεπιστήμιο για να πάρει το πτυχίο του. Από τότε που γύρισε το ντοκιμαντέρ του, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο παρουσιάζοντας την βραβευμένη του ταινία.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Βραβείο "γκραν πρι" Ιαπωνίας. Βραβείο Gemini, καλύτερο βιογραφικό ντοκιμαντέρ και καλύτερη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ. Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου για Άτομα με Αναπηρίες Superfest XXVI, αριστείο και βραβείο πνεύματος. Το Άλλο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, καλύτερη ταινία του φεστιβάλ. Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους και Βίντεο του Yorkton, βραβείο καλύτερου υποκειμενικού ντοκιμαντέρ. Φεστιβάλ Picture This..., καλύτερο ντοκιμαντέρ από δημιουργό με αναπηρία. Επίσημη επιλογή:  Φεστιβάλ Βίντεο του Dallas, φεστιβάλ Image et Sante, Φεστιβάλ Ψυχικής Υγείας Frames of mind, Φεστιβάλ Κινηματογράφου για την Αναπηρία- Δανία, Φεστιβάλ Κινηματογράφου για την Αναπηρία-Μόσχα, Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Docnz, Διεθνές Κιν/φικό Φεστιβάλ Ανεξάρτητων Δημιουργών στις Βρυξέλλες.

 

Με άλλα μάτια

Νταν Μονσώ          │ Αυστραλία    │2006        │ 16 λεπτά 5 δευτερόλεπτα

Σύνοψη: Μια πειραματική, ανθρώπινη και αποκαλυπτική εξερεύνησητης ζωής με τύφλωση. Οι δημιουργοί της ταινίας πειραματίζονται με διάφορα εκφραστικά μέσα και τεχνικές για να δραματοποιήσουν τις συζητήσεις τριών γυναικών με τύφλωση από την Αυστραλία. Ο θεατής καλείται να απολαύσει την ομορφιά του κόσμου όπως τον αντιλαμβάνονται αυτές οι γυναίκες. Η ταινία χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Realtime OnScreen «οπτική απόλαυση». 

 

Βιογραφικό: Ο Νταν Μονσώ έχει αποσπάσει βραβεία για animation και συγγραφή σεναρίου (Karaoke Nomad Squad, 2003 and EcoTVC: Coastal Crisis, 2004). Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ Κιν/φου του Fleurieu το 2006. 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Κιν/φου και Βίντεο Black Maria το 2007. Καλύτερη ταινία στο Πειραματικό Φεστιβάλ Ήχου - Κινηματογράφου που έγινε στο Laredo του Τέξας το 2006. Χρυσό αριστείο στο Κινηματογραφικό και Μουσικό Φεστιβάλ του Park City το 2007.  Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ - επίσημη επιλογή.   

 

Όνειρα πέρα από την όραση

Χάιντι Βίλκμαν          │ Μ. Βρετανία    │2005        │ 21 λεπτά 37 δευτερόλεπτα

Σύνοψη: Ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ για τρεις ασυνήθιστους τρόπους όρασης. Γυρισμένη με κάμερα super 8 και 16 χιλ., η ταινία εξερευνά τον κόσμο και τα όνειρα τριών τυφλών καλλιτεχνών, με μια ευφάνταστη χρήση ήχου, εικόνας και κινουμένων σχεδίων. Πρόκειται για τα όνειρα και τις εμπειρίες τριών ανθρώπων των οποίων τα πρωταρχικά βιώματα δεν υπήρξαν ποτέ οπτικά.

 

Βιογραφικό: Η Χάιντι Βίλκμαν σπούδασε φωτογραφία, κινηματογράφο και τηλεόραση και ντοκιμαντέρ στη Βρετανία. Έχει γυρίσει ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Στις τελευταίες της δουλειές περιλαμβάνεται και η συμμετοχή της, μαζί με άλλους συν-δημιουργούς, στην παραγωγή του πολυμεσικού έργου «H Κόλαση του Δάντη».

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Gallery, κινηματογραφική εκδήλωση, Χάκνι, Λονδίνο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Brief Encounters, Μπρίστολ 2005 (Καλύτερη ταινία στην κατηγορία "Βρετανικές ταινίες" / Νοέμβριος 05). 12/05  The Horse Hospital, Λονδίνο. Πρόγραμμα Αποφοίτων Masters του Goldsmiths College, Λονδίνο. 02/06 Προβλήθηκε στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του Sky YouTV ‘Shortcutters’ με συνέντευξη της σκηνοθέτη. Προβλήθηκε στο Κιν/φικό Φεστιβάλ Shortcutters 2006, Λονδίνο. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ofensiva 2006, Βρότσλαβ (Μπρεσλάου), Πολωνία. Βασιλικά Βραβεία Σπουδαστών Τηλεόρασης 2006, Ηνωμένο Βασίλειο – υποψήφιο για βράβευση στην κατηγορία "βρετανικών, μεταπτυχιακών, μη πραγματιστικών ταινιών. Ταινίες Μικρού Μήκους, Βίλνιους – Φεστιβάλ Ευρωπαϊκών Κιν/φικών Σχολών 2006.  007 Φεστιβάλ IFCT  – πρόκειται να ενταχθεί στην περιοδεία του φεστιβάλ σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

 

Μια ανάσα ζωής,  Γιουλίκε

Σουζάννε Ράις │Ολλανδία │2004 │ 15 mins

 Σύνοψη : Για τη Γιουλίκε τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα μέχρι στιγμής. Έχασε τον πατέρα της πριν από οκτώ χρόνια, και η ίδια πάσχει από μια χρόνια ασθένεια του ανοσοποιητικού. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνει κάθε δύο εβδομάδες για μετάγγιση, πράγμα που συχνά την εξαντλεί. Η μικρή της αδελφή έχει την ίδια ασθένεια και μαζί μοιράζονται τον πόνο και τις απογοητεύσεις. Η Γιουλίκε και η αδελφή της μας δείχνουν ότι κάποιες φορές η στενοχώρια και η κακή τύχη είναι απλώς μέρος της ζωής.

 

Βιογραφικό: Η Σουζάννε Ράες σπούδασε Πολιτιστική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και παρακολούθησε μαθήματα βίντεο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει γυρίσει πολλά ντοκιμαντέρ όπως το Noise (σχετικά με την επικοινωνία μεταξύ γιατρών και ασθενών) και το Pain (σχετικά με τις επιπτώσεις του χρόνιου πόνου).

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Φεστιβάλ Cinekid, Οκτώβριος 2004. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ. Φεστιβάλ Κινηματογράφου One World, Πράγα 2005. Φεστιβάλ Παιδικού Κιν/φου Sprockets, Δημοκρατία της Τσεχίας, 2005. Φεστιβάλ Canada Buster 2005. Διεθνές Τηλεοπτικό Φεστιβάλ Βαρκελώνης, 2005. Φεστιβάλ Aule de Cine, Βαρκελώνη 2005. Φεστιβάλ Κιν/φου Ευρωπαϊκής Νεολαίας της Φλάνδρας, Βέλγιο 2006. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Parnu, Εσθονία 2006. Φεστιβάλ "Μπροστά στα παιδιά", Ρουμανία 2006. Βραβεία: βραβείο UNICEF καλύτερης ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ τηλεόρασης, 2005. 

 

Αυτοσυντήρηση: η τέχνη της Ρίβα Λέρερ

Σάρον Σνάιντερ   │ ΗΠΑ     │2005      │ 32 λεπτά

Σύνοψη : Η ταινία ζωντανεύει μέσα από τους πίνακες της Ρίβα Λέρερ πορτρέτα διανοουμένων, καλλιτεχνών και ακτιβιστών από το κίνημα για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία στο Σικάγο.  Μέσα από τους πίνακες οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν την αναπηρία ως ένα κοινωνικό, πολιτικό και επαναστατικό στοιχείο της εποχής μας αλλά και πώς διαμορφώνεται ένα νέο μοντέλο ανθρώπων με αναπηρία στις αρχές του 21ου αιώνα.

 

Βιογραφικό: Η Σάρον Σνάιντερ και ο Ντέιβιντ Μίτσελ είναι οι ιδρυτές της εταιρίας παραγωγής Brace Yourselves, που υπήρξε η πρώτη ανεξάρτητη εταιρία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών και βίντεο με θέμα την αναπηρία. Η πρώτη τους ταινία Vital Signs: Crip Culture Talks Back (Σημεία ζωής: η κουλτούρα των «σακάτηδων» αντιμιλά) κέρδισε, μεταξύ άλλων βραβείων, το γκραν πρι του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Επανένταξης του Όκλαντ στη Νέα Ζηλανδία το 1996. Η ταινία αυτή προσδιόρισε την φύση και τον τρόπο έκφρασης της κουλτούρας των ατόμων με αναπηρία, καλύπτοντας δύο γενιές διανοούμενων, ακτιβιστών και καλλιτεχνών με αναπηρία.

 

Βραβεία - Διακρίσεις : Dis/This 2007, Νέα Υόρκη. Κινηματογραφικό Φεστιβάλ για την Αναπηρία, Λονδίνο 2005. Κινηματογραφικό Φεστιβάλ για την Αναπηρία, Μελβούρνη 2004. Βραβεία: Φεστιβάλ  Breaking Down Barriers, Μόσχα 2005, καλύτερη ταινία. Φεστιβάλ Superfest, Όουκλαντ 2005, απονομή επαίνου. Φεστιβάλ Picture This, Κάλγκαρι 2005, εύφημη μνεία.

 

Bramblitt

Μίκα Φέρρις     │     ΗΠΑ    │2005      │ 13 λεπτά 30 δευτερόλεπτα 

Σύνοψη:«Χάνοντας την όρασή μου η ψυχή μου γέμισε οργή. Με τη ζωγραφική φαίνεται ότι βρήκα έναν τρόπο να αποδώσω την αναπηρία μου στον Θεό, στη φύση, ή δεν ξέρω σε τι άλλο. Τι περίεργο όμως, η ζωή έχει μια λύση για όλα τα πράγματα. Μέσα από τη ζωγραφική ανακάλυψα μια ηρεμία που δεν είχα γνωρίσει πριν χάσω την όρασή μου». Το ντοκιμαντέρ είναι ένα πορτρέτο του καλλιτέχνη Τζον Μπράμπλιτ, ο οποίος δεν άφησε την απώλεια της όρασής του να κατανικήσει την ικανότητά του στη ζωγραφική. Παρακολουθούμε τις ψυχικές και σωματικές διεργασίες που περνά προκειμένου να φέρει σε πέρας κάθε του έργο.  

 

Βιογραφικό:Ο Μίκα Φέρρις ςπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα. Μεταξύ άλλων, ήταν σκηνοθέτης και παραγωγός του ντοκιμαντέρ The Free School (2000-2002).  

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Φεστιβάλ Σπουδαστών Angelus, φιναλίστ, Σεπτέμβριος 2006.Περιοδεύον Φεστιβάλ Nextframe Διεθνών Φοιτητικών Ταινιών και Βίντεο του Πανεπιστημιακού Συνδέσμου Κιν/φου και Βίντεο, φιναλίστ, Αύγουστος 2006. Συνεταιρισμός Δημιουργών Κινηματογράφου του Τέξας, Ντέντον-Τέξας, Μάρτιος 2006. Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Χοτ Σπρινγκς, Οκτώβριος 2005. Φεστιβάλ Βίντεο του Ντάλας, Αύγουστος 2005. Βραβεία: βραβείο media Barbara Jordan - ειδική συμμετοχή - ατομικό. 

 

Γεννημένος νεκρός

Γιάσεκ Πιοτρ Μπλάβουτ    │ Πολωνία    │2004        │ 53 λεπτά 

Σύνοψη: O 24χρονος Ρόμπερτ βρίσκεται στα σωφρονιστικά ιδρύματα της Κρακοβίας από τα δεκαπέντε του. Εντάσσεται σ’ ένα πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης που οργανώνουν οι φυλακές σε συνεργασία με ένα ίδρυμα για παιδιά με νοητική καθυστέρηση. Σιγά σιγά, δουλεύοντας καθημερινά με τα παιδιά και τους εφήβους, ο Ρόμπερτ, νευρικός και  ζορισμένος στην αρχή, ανακαλύπτει μιαν άλλη ζωή από την παγερή σιωπή της φυλακής. Είναι αυστηρός όταν πρέπει, αλλά επίσης τραγουδά, χορεύει και κρατά τα παιδιά από το χέρι στο παιχνίδι. Ανακαλύπτει τον κόσμο των αισθημάτων και κυρίως τη συγκίνηση που προσφέρει η ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία με τη διαφορετικότητα. 

 

Βιογραφικό:Ο Γιάσεκ Πιοτρ Μπλάβουτ σπούδασε κινηματογράφο στο Λοτζ της Πολωνίας. Διδάσκει στη μεταπτυχιακή σχολή σκηνοθεσίας «Αντρέι Βάιντα». Έχει συνεργαστεί ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης, παραγωγός σε περισσότερες από 80 ντοκιμαντέρ. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. 

 

Βραβεία-Διακρίσεις: IDFF Κρακοβίας, Πολωνία 2004, μπρούτζινο άλογο και βραβείο κριτικής επιτροπής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Συλλόγων Συζήτησης για Ταινίες. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Γκουάνγκζου, 2004, ακαδημαϊκό βραβείο. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Βουδαπέστη 2005, δεύτερο βραβείο. Κινηματογραφικό Φεστιβάλ "Εσύ κι εγώ", Kolobrzeg 2004, "γκραν πρι". Φεστιβάλ Media Film "Menaced Man", Λοτζ 2004, ειδικό βραβείο. Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ, 2004. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μελβούρνης, 2005. Ουκρανικές Ημέρες Ντοκιμαντέρ, Συγκείμενο-Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ουκρανία 2006, βραβείο. Φεστιβάλ Κινηματογράφου για την Αναπηρία, Δανία 2006, βραβείο καλύτερης ξένης ταινίας. 

 

Αφοπλισμένες και επικίνδυνες

Νταϊάνα Νάφταλ         | ΗΠΑ            |2006             | 15 λεπτά

Σύνοψη: Δύο γυναίκες που γεννήθηκαν με ένα χέρι αναπτύσσουν μέσω διαδικτύου μια σχέση ψυχολογικής αλληλοϋποστήριξης. Και οι δύο νιώθουν άνετα μόνο όταν καλύπτουν την αναπηρία τους. Τι θα γίνει όταν συναντηθούν στη Νέα Υόρκη με στόχο να εκθέσουν αυτό το απόκρυφο σημείο του κορμιού τους; H ταινία καταδεικνύει τον αγώνα για μια νέα ηθική και μια νέα αντίληψη όσον αφορά την εικόνα του σώματος σε αντίθεση με την κατανόηση και την επαφή την οποία αρχικά επιζητούσαν.   Παρά τις αρχικές δυσκολίες, μια νέα αίσθηση της εικόνας του σώματος εδραιώνεται. 

 

Βιογραφικό: Η Νταϊάνα Νάφταλ είναι ιδρυτικό μέλος της ConnecTV, του μοναδικού τηλεοπτικού προγράμματος στις ΗΠΑ για άτομα με αναπηρία. Έχει δουλέψει ως κοινωνική λειτουργός με κακοποιημένα παιδιά, άστεγους και γυναίκες που φέρουν τον ιό HIV. Επίσης είναι επαγγελματίας ηθοποιός με εμφανίσεις σε πολλές παραγωγές εκτός Μπρόντγουει (Off-Broadway).

 
Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Ανεξάρτητων Δημιουργών Κινηματογράφου και Βίντεο, Συρακούσες, ΗΠΑ. Βραβεία: Φεστιβάλ Κιν/φου Picture This…, Καναδάς, εύφημη μνεία στην κατηγορία των ντοκιμαντέρ.

 

Είμαι μαζί σου

Μασιέ Ανταμέκ          │ Πολωνία    │2005       │ 26 λεπτά   

Σύνοψη: Μια ταινία για την αγάπη και την αφοσίωση των «ανθρώπων του παρασκηνίου»: τους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους στο νοσοκομείο. Περνούν εβδομάδες και μήνες στους θαλάμους κάτω από αντίξοες συνθήκες: κοιμούνται σε καρέκλες ή στο πάτωμα, χωρίς να είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές ανάγκες της ατομικής καθαριότητας και του σπιτικού φαγητού. Ωστόσο λίγο τους απασχολεί η βολή τους. Γιατί αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι να βρίσκονται συνεχώς στο προσκεφάλι του παιδιού τους. Τους κεντρικούς ρόλους έχουν τρεις γονείς με τα παιδιά τους: η μητέρα του Ντέιβιντ, ενός αγοριού με καρκίνο, ο πατέρας της Πατρίτσιας, η οποία έχει υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού, και η μητέρα της Αλίσιας, ενός κοριτσιού με καρδιακή πάθηση.

 

Βιογραφικό: Ο σκηνοθέτης Μασιέ Ανταμέκ σπούδασε πολωνική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Γκντανσκ και σκηνοθεσία στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου, Τηλεόρασης και Θεάτρου στο Λοτζ. Ο Μασιέ Ανταμέκ είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. 

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Cracaw Film Fest, Chicago International Doc Film Festival AWARDS Best doc at Doc days (Beirut), Silver Award at AlZazzera Film Fest, Grand Prix at Roshd Fil Fest (Iran), Certificate of finalist in TV New York Festivals, Best doc at the end of Pier INTFF (England).  

 

Σαν πεταλούδα

Ewa Pieta          │ Πολωνία    │2004       │ 29 λεπτά 

Σύνοψη: Ο Πρζέμεκ γεννήθηκε τετραπληγικός. Η φυσική του αναπηρία δεν του επέτρεπε να μιλήσει και να κινηθεί. Μέχρι την ηλικία των έξι χρόνων πίστευε ότι δεν διέφερε από τους άλλους και ότι η μητέρα του κατανοούσε τις άναρθρες κραυγές που έβγαζε για να εκφραστεί. Το αγόρι μεγάλωνε και ωρίμαζε, ωστόσο όλοι τον θεωρούσαν νοητικά καθυστερημένο. Όταν έγινε οκτώ χρονών, η μητέρα του, που αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, αναγκάστηκε να τον κλείσει σε κάποια κλινική. Ο Πρζέμεκ έμεινε εκεί για οκτώ ακόμη χρόνια.Όλοι τον θεωρούσαν "φυτό". Συνειδητοποιώντας  πως  κανένας δεν είχε αντιληφθεί ότι, παρά την αναπηρία του, ήταν διανοητικά υγιής, προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του πεταρίζοντας τα βλέφαρά του. «Κανένας δεν με αντιμετώπιζε ως φυσιολογικό άτομο. Ένιωθα σαν να με είχαν θάψει ζωντανό». Τελικά έγινε το θαύμα. Μια θεραπεύτρια του κέντρου ανακάλυψε τυχαία τον κώδικα σημάτων του Πρζέμεκ. Η ζωή του δεκαεξάχρονου πήρε άλλη τροπή. Διδάχθηκε τη γλώσσα της οπτικής επικοινωνίας (Bliss), τα σύμβολα της οποίας είναι κατανοητά από το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που θα τα «διαβάσει». Παρόλο που ο Πρζέμεκ δεν μπορεί να μιλήσει, γράφει ποιήματα και τραγούδια για να δείξει «πόσο όμορφο είναι να ζει παρά αλλά και χάρη στην αναπηρία του.

 

Βιογραφικό: Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Τμήμα Πολωνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας, στο Τμήμα Συγγραφής Σεναρίων της Πολωνικής Σχολής Κινηματογράφου του Λοτζ και στο Τμήμα Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου «Κριστόφ Κισλόφσκι» του Πανεπιστημίου της Σιλεσίας στο Κατοβίτσε. Το έργο της έχει αποσπάσει βραβεία.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Paernu, 2005. Επιλέχθηκε για να αντιπροσωπήσει την Πολωνική τηλεόραση στο 2005 INPUT conference.

 

Η τελευταία πτήση

Υβ Λανγκλουά        │ Καναδάς    │2007       │ 78 λεπτά 

Σύνοψη: Ποιητής και συγγραφέας, ο Κλωντ Μεσσιέ είχε μια γεμάτη ζωή και μεγάλη καριέρα, παρά τη σοβαρή εκφυλιστική ασθένεια που του στέρησε από την παιδική του ηλικία την ικανότητα ελέγχου όλων του των μελών. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες αυτού του καταπληκτικού ανθρώπου, που αφιερώθηκε στον αγώνα για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία: για να έχουν δικαίωμα στην εργασία, στην ευπρεπή διαβίωση, στη σεξουαλικότητα και στην αξιοπρέπεια. Καθώς η ασθένειά του γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη, ο Κλωντ Μεσσιέ υπήρξε ένας από τους πρώτους Καναδούς στους οποίους επετράπη να καπνίζουν νόμιμα μαριχουάνα για θεραπευτικούς λόγους.

 

Βιογραφικό: Κινηματογραφιστής και μοντέρ για πάνω από 25 χρόνια, αλλά και κοινωνιολόγος, επικοινωνιολόγος και συγγραφέας, ο Υβ Λανγκλουά έχει διακριθεί για τις ταινίες και τις δημοσιεύσεις του για θέματα που αφορούν τις μειονότητες και τα κράτη του τρίτου κόσμου. Οι ταινίες του έχουν αποσπάσει βραβεία στον Καναδά και τις ΗΠΑ και έχουν μεταδοθεί από πολλά τηλεοπτικά κανάλια. 

 
Avant-Premiere.   

 

Δικαιώματα ζωής - Γιόσι

Ντούκο Τέλλεγκεν        │ Ολλανδία    │2004       │ 28 λεπτά 

Σύνοψη: Τι είναι «φυσιολογικό»; Ο Γιόσι είναι δεκαέξι χρονών και πάσχει από το σύνδρομο Asperger, μια διαταραχή που σχετίζεται με τον αυτισμό. Όταν αναγκάζεται να μεταγραφεί σε ένα ειδικό σχολείο για παιδιά με αναπηρίες βαριάς μορφής, ο Γιόσι θα χαθεί ανάμεσα στους δύο κόσμους. Τότε ονειρεύεται να γίνει «φυσιολογικός».

 

Βιογραφικό: Ο Ντούκο Τέλλεγκεν γυρίζει ντοκιμαντέρ πάνω σε θέματα κοινωνικού περιεχομένου. Επίσης εργάζεται ως βοηθός στην παραγωγή και τη σκηνοθεσία πολλών κινηματογραφικών παραγωγών ανά τον κόσμο. Οι ταινίες του έχουν διακριθεί διεθνώς. 

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Άμστερνταμ (πρεμιέρα). Human Rights Watch Λονδίνο, Νέα Υόρκη). Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου του Λοκάρνο. Εικόνες του 21ου Αιώνα. Βραβεία: 58ο Φεστιβάλ Κιν/φου του Λοκάρνο, ειδική μνεία, ανθρώπινα δικαιώματα. Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Parnu, βραβείο γαλλικής πρεσβείας. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Παιδιά και Νέους Buster Copenhagen, βραβείο Buster για ντοκιμαντέρ. Βραβείο για τα δικαιώματα των παιδιών στο Όσναμπρουκ (2006). Υποψήφιο για το βραβείο νεολαίας του Movie Squad, καθώς και για το βραβείο για τα δικαιώματα των παιδιών (Romania Signis 2006). 

 

Μαγική νύχτα

Γιούνι Χιλτούνεν      │ Φιλανδία        │2006       │ 15 λεπτά 

Σύνοψη: Ο Χανς Τίιρα είναι τυφλός. Τα καλοκαιρινά βράδια κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο δάσος των πουλιών. Θέλει να ακούει το τραγούδι τους κάθε βράδυ, αδημονώντας για τη μία και μοναδική «μαγική νύχτα»: «Κάθε καλοκαίρι είναι ευλογημένο με μία ή δυο μαγικές νύχτες. Αυτές είναι οι ώρες του λυκόφωτος μεταξύ δύο πολύ ζεστών ημερών, και τότε ο κόσμος των ήχων του δάσους μεθάει το μυαλό: πουλιά, πουλιά, πουλιά!»

 

Βιογραφικό: Ο Γιούνι Χιλτούνεν έχει γυρίσει 20 ντοκιμαντέρ. Από το 1990 εργάζεται στο χώρο του κινηματογράφου. Το ντοκιμαντέρ του Blatnoi Mir (2001), για τρεις ρώσους φυλακισμένους, βραβεύθηκε διεθνώς. Σήμερα εργάζεται ως παραγωγός-σκηνοθέτης στο Ελσίνκι (Katharsis Films).

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Ελσίνκι, Φινλανδία. Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τάμπερε, Φινλανδία 2007. Φεστιβάλ Κινηματογράφου "Είναι όλα αλήθεια" του Μεξικό, 2007. Φεστιβάλ για Άτομα με Αναπηρία του Κινισκίνο, Φινλανδία.  

 

Πώς τρώγεται ένας ελέφαντας;

Ρικ Ράνταλ | Αυστραλία | 2006| 20 λεπτά 

Σύνοψη: Καθένας μας μπορεί να πληγεί από ψυχική ασθένεια. Κι αν συνέβαινε σε κάποιον συνάδελφο, σ’ έναν καλό φίλο ή σε κάποιο συγγενή; Κι αν συνέβαινε σ’ εσένα; Έξι κάτοικοι της Μελβούρνης μιλούν ανοιχτά για την προσωπική τους εμπειρία ως ψυχικά ασθενείς, για το στιγματισμό τους από τον περίγυρο, για την επανένταξή τους στο εργασιακό περιβάλλον και για τη χαρά της ζωής μετά την ανάρρωση.

 

Βιογραφικό: Ο Ρικ Ράνταλ έχει γυρίσει πολλά ντοκιμαντέρ και ταινίες με ανθρωπιστικό περιεχόμενο, αποσπώντας διεθνή αναγνώριση. Έχει ασχοληθεί με την ανεργία, τη σωματική και νοητική αναπηρία, τους ιθαγενείς. Ο ιδιαίτερος τρόπος της δουλειάς του υπήρξε αποτελεσματικός όσον αφορά την ενημέρωση συγκεκριμένων ομάδων πάνω σε θέματα υγείας.

 

 

Μιλώντας στο Θεό

Καβέ Μπαχραμί Μογκαντάμ | Ιράν |2004 | 30 λεπτά  

Σύνοψη: Εξέταση, διάγνωση, θεραπεία και αντιμετώπιση τριών ψυχωτικών ασθενών στην Ψυχιατρική Κλινική «Ράαζι».

 

Βιογραφικό: Ο Καβέ Μπαχραμί Μογκαντάμ έχει γυρίσει 12 ταινίες μικρού μήκους (μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και κινουμένων σχεδίων). Απέσπασε το πρώτο βραβείο για την ταινία Hobab στον Καναδά (CIAF 1992).

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Τεχεράνης, 2004: "γκραν πρι" κριτικής επιτροπής.  Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Kish: βραβείο καλύτερης φωτογραφίας.

 

 

Τα παιδιά μιλούν: Επιληψία

Άνκε Λέμαν-Έχτερναχτ  | Γερμανία |

Σύνοψη: H επιληπτική κρίση είναι παροδική εκδήλωση και/ή σύμπτωμα που οφείλεται στη μη φυσιολογική, υπερβολική ή συγχρονισμένη νευρολογική δραστηριότητα, μια «θύελλα» εν κρανίω. Η επιληπτική κρίση έχει πολλές και διάφορες αιτίες. Αλλά με μόνο μία εκδήλωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κανείς «επιληπτικός» – εκτός κι αν έχει και άλλες, επαναλαμβανόμενες κρίσεις, χωρίς φανερό αίτιο. Τρεις νεαροί ρεπόρτερ πέρασαν τέσσερις εβδομάδες σε μια κλινική για παιδιά στο Μπήλεφελντ για να μάθουν περισσότερα για την ασθένειά τους και ίσως να την ξεπεράσουν. Μιλούν για το πρόβλημά τους στο ταινιάκι που γύρισαν οι ίδιοι. Το Kids Reporting είναι εβδομαδιαία σειρά στην τηλεόραση του WDR. Σκοπός της εκπομπής είναι να δώσουν ένα βήμα στα παιδιά να παρουσιάζουν θέματα μέσα από τη δική τους ματιά. Γυρίζοντας ταινίες, τα παιδιά μαθαίνουν να χειρίζονται το μέσο της τηλεόρασης.

 

Βιογραφικό: Η Άνκε Λέμαν-Έχτερναχτ ζει και εργάζεται στην Κολωνία. Δημοσιογράφος, σκηνοθέτις, παραγωγός και σεναριογράφος, συνεργάζεται με την τηλεόραση και υπηρεσίες πρόνοιας για νέους: μαθαίνει σε παιδιά πώς να γυρίζουν ταινίες και να χειρίζονται τα μέσα ενημέρωσης.

 

“Το όνειρο της Κύρας” ή “Ούτε και οι πιγκουίνοι μπορούν να πετάξουν"

Gisa Hillesheimer  |  Γερμανία | 2004 | 8 λεπτά

Σύνοψη: H Κύρα είναι έξι χρόνων. Είναι παράλυτη εκ γενετής. Ζωγραφίζει έναν πιγκουίνο. Αγαπάει τους πιγκουίνους και τους επισκέπτεται συχνά στον ζωολογικό κήπο. Της αρέσει το κουνιστό τους περπάτημα και να τους βλέπει να κολυμπάνε. Λέει: «Μπορώ να το κάνω κι εγώ αυτό!» Επίσης της αρέσει να κάνει κούνια, να πηδά από τον αλτήρα, να τσαλαβουτάει στα νερά, να γυρίζει γύρω γύρω πάνω στα αλογάκια του λούνα παρκ, να παίζει χάντμπολ και πολλά πολλά ακόμη. Και καμιά φορά ονειρεύεται δύο Κύρες. Η μία είναι νεράιδα...

 

Βιογραφικό: Η Γκίζα Χίλλεσχαϊμερ σπούδασε κινηματογράφο και τηλεόραση στο Βερολίνο και φωτογραφία στο Όφενμπαχ. Από το 1984 έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας και εγκαταστάσεων εικόνας και ήχου. Έχει γυρίσει πολλά ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους.

 

Βραβεία - Διακρίσεις: 26ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βάιτερστατ, 2002, Γερμανία.

 

---

  

ΜΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

 

Μπορείς να πεθάνεις στον Παράδεισο;

Ερλέντ Μο             │Δανία            │2005             │ 58 λεπτά

Σύνοψη: «Μπορείς να πεθάνεις στον Παράδεισο;» ρωτά ο μικρός Τζόναθαν, που είναι έντεκα χρονών. Όταν ήταν οκτώ, ο πατέρας του αυτοκτόνησε. Λίγο καιρό αργότερα, ο Τζόναθαν προσβλήθηκε από καρκίνο των οστών. Με κουράγιο, χιούμορ και ειλικρίνεια, ο Τζόναθαν, η μητέρα του και τα δύο του αδέλφια ενώνουν τις δυνάμεις τους για να πολεμήσουν τη θλίψη και την αρρώστια. Ο σκηνοθέτης Έρλεντ Μο παρακολουθεί για περισσότερο από ένα χρόνο τον πνευματικό και σωματικό αγώνα της οικογένειας, επιβεβαιώνοντας με το έργο του την αξία της ζωής. 

 

Βιογραφικό: Ο Έρλεντ Μο είναι σκηνοθέτης και παραγωγός ντοκιμαντέρ. Μεταξύ άλλων, έχει βραβευτεί για τα ντοκιμαντέρ του Welcome to Denmark (Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Οδησσού 2003) και το My Eyes (IDFA 2006 Silver Cub Award).

 

Βραβεία - Διακρίσεις: Βραβείο καλύτερης ταινίας της παιδικής κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Κιν/φου του Οντένσε, 2005. Βραβείο καλύτερου παιδικού ντοκιμαντέρ και καλύτερου ήχου στο φεστιβάλ GoldDok 2005. Βραβείο καλύτερου παιδικού ντοκιμαντέρ στο Διεθνές Κιν/φικό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και Ανθρωπολογίας, Εσθονία 2006. Υποψήφιο για βραβείο "καλύτερου ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους" της Δανικής Ακαδημίας, 2006.  Υποψήφιο για βραβείο "καλύτερης εκπομπής για παιδιά και νέους", Φεστιβάλ Τηλεόρασης Δανίας, 2006. Βραβείο "καλύτερης δανικής ταινίας" στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου για Αναπήρους του Κόλντινγκ, 2006. 

 

Ανάξιος για να ζήσει

Ρόμπερτ Κριγκ         | Γερμανία            | 2005             | 45   λεπτά 

Σύνοψη: Η ντροπή ποτέ δεν έκανε τον Πάουλ Μπρούνε να σωπάσει. Ήταν ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που, σύμφωνα με τους ρατσιστικούς νόμους των Ναζί,  κρίθηκαν «ανάξιοι για να ζουν». Ωστόσο ήταν και είναι ένας από τους ελάχιστους που πολέμησε δημόσια για την αποκατάστασή του. Ο ψυχίατρος Δρ Χάινριχ Στόλτσε, μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, κατά τη ναζιστική περίοδο, και υπεύθυνος για τη μεταφορά των βασανισμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης στο πλαίσιο της «Καμπάνιας Ευθανασίας», αποφάσισε ότι ο μικρός Πάουλ δεν έπρεπε να ζήσει. Βασιζόμενος στο γεγονός ότι η μητέρα του Πάουλ ήταν «επιληπτική με ψυχικό νόσημα» έκρινε ότι «λόγω διαπιστωμένης αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ο Πάουλ δεν είναι δυνατόν να παραμείνει στο σχολείο ούτε στο ορφανοτροφείο». Έτσι ο μικρός μεταφέρθηκε σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης. Ο Πάουλ Μπρούνε κατάφερε να επιζήσει. Εστιάζοντας στην ιστορία του Μπρούνε, η ταινία αποκαλύπτει ένα σκοτεινό κεφάλαιο στην ιστορία της γερμανικής ψυχιατρικής, που δεν έκλεισε τελείως το 1945. 

 

Βιογραφικό: Ο Ρόμπερτ Κριγκ, ακαδημαϊκός, συγγραφέας και συνιδρυτής του πρώτου επίσημου ραδιοφωνικού σταθμού της Παλεστίνης, ίδρυσε με τη Μόνικα Νόλτε ένα σύλλογο συγγραφέων και μια εταιρία παραγωγής για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

 
Βραβεία - Διακρίσεις: 4ο Διεθνές Φεστιβάλ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Γερμανία.

 

---

 

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

 

ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

 

Άνθρωποι απλοί σαν τα παιδιά

Ιωάννης Κασπίρης  | Ελλάδα | 2007 | 35 λεπτά  

Σύνοψη: Παρακολουθούμε μια ομάδα ασθενών από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (ΨΝΑ), το γνωστό «Δαφνί». Τους επισκεπτόμαστε σε δύο χρονικές περιόδους, με απόσταση επτά χρόνων μεταξύ τους. Κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων αυτών είναι η προσπάθειά τους να επιβιώσουν στο ψυχιατρείο μέσα από την «προσωπική έκφραση». Εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό ερώτημα η σχέση της ψυχικής διαταραχής με τη δημιουργία. Μέσα στα άσυλα τα προϊόντα των λιγότερο ή περισσότερο δημιουργικών στιγμών της ψυχικής διαταραχής, καμωμένα εν κρυπτώ, καταστρέφονται αμέσως είτε από τους ίδιους τους ασθενείς είτε από το προσωπικό. Όσα σώζονται παραμένουν λησμονημένα στη βαθιά ασυλιακή σιωπή. Όπως λησμονημένοι παρέμειναν και οι ίδιοι οι έγκλειστοι, ακινητοποιημένοι, εξουδετερωμένοι, ερμητικά φυλακισμένοι, όχι μόνο στο άσυλο αλλά και στο αίνιγμα της παραφροσύνης τους.

Βιογραφικό: Από το 1980 ο Γιάννης Κασπίρης παράγει και σκηνοθετεί προγράμματα για την ελληνική και τη διεθνή τηλεοπτική αγορά. Δημιούργησε την εταιρία παραγωγής «Illusion - Γιάννης Κασπίρης». Είχε την παραγωγή του ντοκιμαντέρ Το Κύκλωμα (2005), που προβλήθηκε στην τηλεόραση σε Ευρώπη και Αμερική. 

 

 

 

Βουβός κινηματογράφος ομιλών

Αλέξανδρος Παπαηλιού | 2007 | Ελλάδα  |16 λεπτά   

Σύνοψη: Η ταινία είναι η κινηματογράφηση ενός θεατρικού έργου, που έγραψαν μόνοι τους οι μαθητές του Λυκείου Κωφών και Βαρηκόων Αγίας Παρασκευής. Το θεατρικό τους έργο ονομάζεται «το γύρισμα μιας ταινίας». Μαζί με τους καθηγητές τους ανέβασαν αυτό το έργο με επιτυχία στους Πανελλήνιους Μαθητικούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες. Ένας σκηνοθέτης περιμένει τους ηθοποιούς του σε ένα πλατώ και όταν αυτοί επιτέλους έρχονται, αρχίζουν τα γυρίσματα. Νευρικές, χαρούμενες, αργές, γρήγορες, θλιμμένες λήψεις μέχρι να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Κουραστική και ατελείωτη η δημιουργία μιας ταινίας. Ο οπερατέρ στο τέλος κουράστηκε, βαρέθηκε και αποκοιμήθηκε. Η καλύτερη λήψη πήγε χαμένη… η χαρά όμως της συμμετοχής σε μια καλλιτεχνική δημιουργία είναι το πραγματικό κέρδος.  

 

Βιογραφικό: Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά και Κινηματογράφο. Έχει εργαστεί σαν οπερατέρ, μοντέρ, σκηνοθέτης και παραγωγός. Είναι μέλος του Δ.Σ. της ΕΕΣ από του 2000. Εκδίδει μαζί με άλλους σκηνοθέτες το κινηματογραφικό και πολιτιστικό περιοδικό «ΔΙΑΓΩΓΗ ΜΗΔΕΝ». 

 

 

Παράσταση

Νίκος Αλευράς  |Ελλάδα | 2004 | 20 λεπτά

Σύνοψη: Μια φορά και έναν καιρό, κοντά σε μια μεγάλη πόλη που την έλεγαν Αθήνα, ήταν ένα προάστιο που το έλεγαν Νέα Πεντέλη. Εκεί, τα Χριστούγεννα πάντα χιόνιζε, κοντά σ’ ένα πανέμορφο σπίτι που το λέγαν «Μαργαρίτα». Ξαφνικά βγήκε ο ήλιος, τα χιόνια έλιωσαν κι η «Μαργαρίτα» άνθισε και έβγαλε λουλούδια. Κι εκεί μαζεύτηκαν πολλά παιδάκια, και μιλάγανε, και τρώγανε, και πίνανε, και παίζανε, και δουλεύανε, και γελάγανε, κι ερωτευόντουσαν, και κάθε μέρα υπήρχε ατέλειωτη χαρά. Ώσπου ένα πρωινό αποφάσισαν μαζί με τον δάσκαλό τους ν’ ανεβάσουν ένα θεατρικό έργο. Διάλεξαν το γιαπωνέζικο παραδοσιακό παραμύθι: «Το κορίτσι με το πανέρι στο κεφάλι».

 

Βιογραφικό: Απόφοιτος της Σχολής Κινηματογράφου του Λυκούργου Σταυράκου. Είχε σημαντικό ρόλο στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Αναπαράσταση. Το 1975 άρχισε να δουλεύει ως παραγωγός στην ελληνική τηλεόραση. Το 1977 η ταινία του Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε. Το όνομα Νίκος Αλευράς είναι ψευδώνυμο για κάποιον που επέλεξε τη βουκολική ζωή και απομακρύνθηκε από το χώρο της σύγχρονης τέχνης, όπου ο μόνος σκοπός είναι το κέρδος. 

 

Πριγκίπισσα Χριστίνη

Ίρις Ζαχμανίδη | Ελλάδα | 2007 | 79 λεπτά

Σύνοψη: Η ζωή της Χριστίνης γίνεται ταινία.  Η Χριστίνη, ένα κορίτσι 31 ετών, με σύνδρομο Down, ζει την καθημερινότητά της σε κέντρο εκπαίδευσης και απασχόλησης ατόμων με νοητική καθυστέρηση. Ντύνεται, βάφεται, φλερτάρει και θέλει να αρέσει –ο έρωτας κατέχει κεντρική θέση στη ζωή της. Η ιδιαίτερη όμως ενασχόλησή της με το θέατρο και η συμμετοχή της στη θεατρική παράσταση Μπέλα Βενέτσια του Γιώργου Διαλεγμένου και του Λευτέρη Βογιατζή τη φέρνουν στο επίκεντρο του προβληματισμού ως προς το αν οι νοητικά καθυστερημένοι μπορούν να ενταχθούν στη λεγόμενη «ζωή». Mπορούν τα άτομα με νοητική καθυστέρηση να συνεργαστούν με τους λεγόμενους φυσιολογικούς; Τι έχουν οι τελευταίοι να κερδίσουν από τη συνεύρεση αυτή; Μπορούν τα άτομα με νοητική καθυστέρηση να επωφεληθούν από τη μικτή εκπαίδευση; Μπορούν τα άτομα με νοητική καθυστέρηση να κάνουν δική τους οικογένεια; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει η  ταινία, και στα οποία απαντούν οι έχοντες ασχοληθεί με το θέμα, αλλά και τα ίδια τα άτομα με νοητική καθυστέρηση, που τα γνωρίζουμε καθ’ οδόν καθώς εκθέτουν τις προσωπικές τους εμπειρίες.

 

Βιογραφικό: Σπούδασε σκηνοθεσία στην Ελλάδα και πολιτικές επιστήμες και διαφήμιση στην Αμερική. Έχει μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στο χώρο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και του πολιτισμού. Εκτός από την σκηνοθετική της δραστηριότητα, σήμερα εργάζεται στον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού (Διεθνείς Σχέσεις Προγράμματος).

 

 

Στέλιος

Κώστας Κακογιάννης και Πάμπος Κουζάλης | Κύπρος | 2006 | 26 λεπτά 

Σύνοψη: Ένα μάθημα δύναμης και ζωής από τον συνθέτη Στέλιο Πισή. Καθηλωμένος στο κρεβάτι εδώ και χρόνια λόγω μυϊκής δυστροφίας, μπορεί να κινεί μόνο τα δάχτυλα του ενός χεριού. Με το ποντίκι του ηλεκτρονικού υπολογιστή και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, γράφει και ενορχηστρώνει μουσική. Μιλά ο ίδιος για τη μουσική, το πρόβλημά του και το βαθύτερο νόημα της ζωής. Για τον Στέλιο μιλούν η μητέρα του Αγλαΐα και η τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Μαρία-Έλενα.

 

 

Βιογραφικό: Ο Κώστας Κακογιάννης είναι βραβευμένος συνθέτης και μαέστρος. Έχει συνθέσει μουσική για μπαλέτο, καθώς και για τηλεοπτικές σειρές, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η μουσική του έχει παρουσιαστεί σε διάφορες αίθουσες και θέατρα ανά τον κόσμο.

Ο Πάμπος Κουζάλης σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1998 εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι ποιητής, στιχουργός και σεναριογράφος.
 
Ο Κώστας Κακογιάννης και ο Πάμπος Κουζάλης έχουν ιδρύσει το πολιτιστικό κέντρο «Παράκεντρο» και έχουν σκηνοθετήσει μια σειρά ντοκιμαντέρ, βίντεο-ποιήματα και μουσικά βίντεο.

Βραβεία - Διακρίσεις: 4ο Φεστιβάλ Κυπριακών Ταινιών μικρού Μήκους & Ντοκιμαντέρ (2007) (Βραβείο Μουσικής).

 

Chip & Οvi 

Παναγιώτης Ευαγγελίδης  |Ελλάδα | 2007 | 46 λεπτά 

Σύνοψη: Ο Τσιπ και ο Όβι γνωρίστηκαν σ’ ένα ορφανοτροφείο κοντά στην πόλη Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμανίας σε εφηβική ηλικία. Είναι ανάπηροι, ο ένας στα χέρια εκ γενετής και ο άλλος στο πόδι από πολιομυελίτιδα. Οι μητέρες τους τους εγκατέλειψαν λίγο μετά τη γέννα, και τους ανέλαβαν κρατικά ορφανοτροφεία. Εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ζευγάρι και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη φτώχεια και τις δυσκολίες της ζωής, αλλά και τα γυρίσματα της σχέσης τους. Ονειρεύονται την κοινωνική διάκριση –ο Όβι θέλει να γίνει επαγγελματίας κάμεραμαν και ο Τσιπ ιδιοκτήτης πετρελαιοπηγών στο Τέξας.
Γύρισα την ταινία σε δέκα μέρες στην Κλουζ, με μόνους βοηθούς τον Τσιπ και τον Όβι, χωρίς οργάνωση παραγωγής ή κάποια χρηματική ή τεχνική βοήθεια.   

 

Βιογραφικό: O Παναγιώτης Ευαγγελίδης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας και μεταφραστής λογοτεχνίας. Έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο και έχει εκδόσει τρία μυθιστορήματα. Το ντοκυμαντέρ Chip & Ovi είναι η πρώτη του ταινία.

 

 

MasterPiece – Μέρος Ι

Στέφανος Μονδέλος | Ελλάδα | 2007 | 25 λεπτά   

Σύνοψη: «Masterpiece» είναι ο Στέλιος Πάγιας, γιατί, εκτός από το ενδιαφέρον που μας προκαλεί η όρεξη ενός ανθρώπου με σπαστική τετραπληγία για ζωή, μας δίνει και τη δυνατότητα να σκεφτούμε και να επανεξετάσουμε τους κοινά αποδεκτούς κανόνες της αισθητικής. Εφόσον η αναπηρία φαίνεται εξ ορισμού να μην ανταποκρίνεται σ’ αυτούς, ο Στέλιος μάς προκαλεί να ανακαλύψουμε νέους όρους, έτσι ώστε η αναπηρία και η ομορφιά να μην αποκλείουν κατ’ ανάγκη η μία την άλλη.

 

Βιογραφικό: έχει εργαστεί ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο και παραγωγός μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών. Έχει σκηνοθετήσει μια ταινία μικρού μήκους και ένα ντοκιμαντέρ για την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων στον οικοδομικό χάλυβα (Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις...;).

 

 

ΜΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Ανάδυση

Αλέξανδρος Παπανικολάου και Έμιλυ Γιαννούκου | Ελλάδα | 2007 | 67 λεπτά

Σύνοψη: Ο Άλεξ είναι είκοσι πέντε χρονών. Είναι τετραπληγικός ύστερα από ένα ατύχημα που είχε στη θάλασσα πριν από τέσσερα χρόνια. Από τότε κολυμπά για να μπορέσει να έρθει σε ισορροπία με τον εαυτό του. Για να μετατρέψει την αναπηρία του σε ευκαιρία, λαμβάνει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Στο κολυμβητήριο, η Μαρία τον προπονεί σκληρά πρωί και βράδυ. 'Έχει αγωνία και συγκινείται εύκολα όταν χρειάζεται να αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες, θέλει όμως να πιστέψει σε ένα μετάλλιο. Ο Άλεξ, πιο συγκρατημένος, είναι ρεαλιστής. Η οικογένεια αλλά και οι φίλοι του είναι πάντα στο πλάι του, τον βοηθάνε και τον στηρίζουν. Θα καταφέρει να κατακτήσει το μετάλλιο που όλοι περιμένουν;...

Βιογραφικά: Ο Αλέξανδρος Παπανικολάου σπούδασε στο Paris 8 Κινηματογράφο. Έχει εργαστεί ως διευθυντής φωτογραφίας σε video clip. Από το 1997 ασχολείται κυρίως με τη σκηνοθεσία και το μοντάζ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους.. Ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία.

 

 

 

Η Έμιλυ Γιαννούκου σπούδασε  Ιστορία της τέχνης στο Paris 10 και εικαστικές τέχνες στο Paris 8. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκθέσεις. Από το 2003 ασχολείται κυρίως με  τη σκηνοθεσία και το μοντάζ ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους. Ασχολείται επαγγελματικά με τη φωτογραφία.

 

 

Ανδρέας Κουζέλης

Κώστας Κατσαρόπουλος  | Ελλάδα | 2007 | 25 λεπτά  

Σύνοψη:
Ονοματεπώνυμο:  Ανδρέας Κουζέλης   
Ιατρική διάγνωση: Εγκεφαλική παράλυση, όμως... άκρως εγκεφαλικός
Κοινωνική κατάσταση:  Τύποις μικροαστός, με αναπηρικό επίδομα
Τόπος διαμονής : Χολαργός
Συναισθηματική κατάσταση:  Διαζευγμένος αλλά συνδεδεμένος αποκλειστικά με τη Χαρά του
Έτος γεννήσεως:  1968
Επάγγελμα: Συγγραφέας, εκδότης, ολίγον δημοσιογράφος
Έργο: Τρία βιβλία του ονείρου με αποδέκτες ονειροπόλους
Αγαπημένα θέματα: Μοίρα, έρωτας, γυναίκα
Τρόπος ομιλίας: underground

 

Βιογραφικό: Σπούδασε σκηνοθεσία στην Ελλάδα και την Αμερική. Έχει σκηνοθετήσει πολλά ντοκιμαντέρ με θέμα τον ελληνικό πολιτισμό.

 

Η Άννα, η άνοια και οι αναμνήσεις

Ελίνα Τραϊφόρου |Ελλάδα | 2005 | 29 λεπτά    

 

Σύνοψη: Τι συμβαίνει όταν ένα άτομο πάσχει από άνοια; Ποιες επιπτώσεις έχει στην ποιότητα ζωής του και στον περίγυρο; Μια ταινία για την απώλεια μνήμης αλλά και τη δύναμη της θύμησης, για την αγάπη και το χρόνο που κυλά άλλοτε μπροστά κι άλλοτε πίσω. Μια ταινία ασπρόμαυρη, αλλά και με χρώμα. Μια ταινία για την Άννα, την άνοια και τις αναμνήσεις.

 

 

Βιογραφικό: Σπούδασε κινηματογράφο και θέατρο στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ και στο Northern Media School. Έχει δουλέψει στο χώρο του θεάτρου και της διαφήμισης και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ για τη φωτιά της Καβάλας το 1985.

 

 

Βραβεία – Διακρίσεις:  Πλατφόρμα 05, 7ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών 

 

Κάθε μέρα μετά τις 4

Αργύρης Τσεπελίκας και Αγγέλη Ανδρικοπούλου  |Ελλάδα | 2007 | 12 λεπτά  

Σύνοψη: Η Χρύσα, ο Βλαντ, η Βίκυ η μαζορέτα, η Ναβντίπ και ο Χρήστος είναι μερικά  από τα παιδιά που, κάθε μέρα, μετά τις τέσσερις, κατεβαίνουν στο δρόμο για να παίξουν ποδόσφαιρο. Δυστυχώς, για να συμπληρωθεί η ομάδα χρειάζεται ακόμη ένας, και η Ελένη, που πρόσφατα μετακόμισε στην πολυκατοικία της Χρύσας, έχει ένα χέρι. Η Χρύσα την πιέζει, λέγοντάς της πως με τα πόδια παίζουν μπάλα.

 

Βιογραφικό: ο Αργύρης Τσεπελίκας σπούδασε κινηματογράφο και τηλεόραση στην Ελλάδα. Τα τελευταία δέκα χρόνια εργάζεται σε ελληνικές και ξένες παραγωγές. Ταινίες όπου συμμετείχε σαν κινηματογραφιστής όπως 86400. Next Day και Sugartown - Οι γαμπροί έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία.

Η Αγγέλη Ανδρικοπούλου σπούδασε σκηνοθεσία και υποκριτική κινηματογράφου και θεάτρου στην Ελλάδα. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ.

 

Μαύρη Οθόνη

Ματθαίος Γαβριηλίδης  |Ελλάδα | 2005  | 41 λεπτά   

Σύνοψη: Είναι η ιστορία του τυφλού Νικόλα που ζει με τη γυναίκα του, Νίκη, στο χωριό Κοιλάδι της Κοζάνης. Ο Νικόλας παίζει βιολί και φλογέρα, την οποία έχει κατασκευάσει ο ίδιος. Ενεργεί και συμπεριφέρεται σαν να μην είναι τυφλός. Γι’ αυτό και όποιος δεν τον ξέρει δεν μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι δεν βλέπει. Κάθε Σάββατο επισκέπτεται το Τσοτύλι. Είναι η βόλτα του. Το ντοκιμαντέρ προσπαθεί να ανιχνεύσει τη σκέψη του, τα συναισθήματα και τα πάθη του, εγείροντας ταυτόχρονα το ερώτημα για το ποιος πραγματικά είναι τυφλός. «Όταν κλείνεις τα μάτια σου, πολλά πράγματα περνούν από το πνεύμα σου• όταν βλέπεις, το πνεύμα σκορπάει» λέει ο Νικόλας. 

Βιογραφικό: Είναι παραγωγός και ιδιοκτήτης της εταιρίας Red Artworks Productions. Οι παραγωγές του περιλαμβάνουν διαφημιστικά σποτ, βιντεοκλίπ και ντοκιμαντέρ. Από το 1995 έως το 2000 εκτέλεσε πολλές παραγωγές για την ΕΤ 3.

Βραβεία – Διακρίσεις: 8ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης